Akusai CD Ozyrys

Wydarzenie przy jeziorze faktycznie mocno mnie zaskoczyło, widziałem bardzo dokładnie, jak emocje targają Ozyrysem podczas występu, to one nad nim panowały i to głównie doprowadziło do małego wypadku. Mimo tego byłem na to przygotowany, w końcu świadomy ryzyka, jakiego się podjąłem. Już na co dzień chłopak miał problem z bardzo intensywnymi i emocjonalnymi reakcjami, nawet gdy chodziło o drobiazg, więc nie pozwoliłem sobie zbytnio na panikę. Pomimo moich prób pocieszenia, gdy zauważyłem, że płacze tym bardziej nie potrafiłem odpuścić. Cieszyłem się, kiedy mój towarzysz zgodził się pójść później ze mną na obiad, chociaż jego pełne zdziwienia oczy wyraźnie mówiły, że raczej się tego nie spodziewał. Zgodnie z umową poszedłem się przebrać, aby spotkać z nim przy bramie o określonej godzinie. W przyczepie sprawdziłem na wszelki wypadek czy się nigdzie nie poparzyłem i z ulgą zaprzeczyłem tej teorii. Prawdopodobnie, gdyby nie szybka reakcja Ozyrysa mogłoby być gorzej, sam kompletnie zapomniałem, że tuż za mną znajduje się zbiornik z wodą. Był on prawdziwym błogosławieństwem, zdawałem sobie sprawę, że zabawa z ogniem bywa niebezpieczna, ale nie sądziłem szczerze mówiąc, że tak łatwo o najmniejszy wypadek. Sytuacja ta nie zraziła mnie jednak do chęci następnemu towarzyszeniu Ozyrysowi, aczkolwiek martwiłem się, że przez moją upartość i tę wpadkę jego fobia przed występowaniem przy publiczności tylko się pogłębiła. Nie mogłem więc na to pozwolić, aby ten strach się rozwijał i nie pozwalał mu spokojnie przeprowadzić przedstawienia.
Przebrany w wygodny strój wyszedłem z przyczepy, spokojnym krokiem zmierzając ku ustalonym miejscu, w trakcie drogi pozwoliłem sobie na chwilę kompletnego rozkojarzenia, a moje myśli skupiły się na bardzo odległych i nie do końca jasnych rzeczach. Nie przeszkadzało mi to nawet, przy takich momentach udawało mi się zyskać chwilę wytchnienia, chociaż większość osób widząc mnie w tym stanie, raczej spoglądała zdziwiona, jak uśmiecham się bez większego powodu, a wzrok spoczywa na bliżej nieokreślonym punkcie.
Gdy dotarłem pod bramę, zdałem sobie sprawę, że zapomniałem kompletnie o wysuszeniu i związaniu włosów, które przez wilgoć zaczęły się minimalnie kręcić, mimo tego nie tracąc na długości. Westchnąłem lekko, zaczynając szukać jakiejś wstążki do ich związania, gdy już udało mi się związać nadal mokre włosy, na horyzoncie dojrzałem znajomą sylwetkę Ozyrysa.
Praktycznie od razu ruszyliśmy w kierunku miasta, którego nie miałem jeszcze okazji dobrze zwiedzić, słuchałem ze szczerym zainteresowaniem, gdy chłopak opowiadał o różnych miejscach, w których moglibyśmy coś zjeść. Cieszyło mnie przede wszystkim to, że zdawał się już bardziej rozluźniony, a ponadto rozmowny. Przyjemnie mi się go słuchało, a uśmiech wywołany moją propozycją również dawał mi powody do radości.
Ozyrys zaczął nas prowadzić w wybrane miejsce, po drodze starałem się skupiać także na drodze i okolicy, chcąc zapamiętać chociaż trochę drogi. Pytałem go o różne miejsca w mieście, zastanawiając się, czy uda mi się go później namówić na dłuższy spacer. Na razie jednakże skupiłem swoją uwagę na restauracji ala baru, do którego dotarliśmy, z szerokim uśmiechem, ciesząc się niemal jak dziecko, wszedłem do środka, ciągnąc za sobą niższego. Gdy znajdowaliśmy się już w budynku, zajęliśmy miejsce przy stole obok dużego okna, aczkolwiek w miarę daleko od wejścia, aby nie musieć się męczyć z wchodzącymi lub wychodzącymi co chwila klientami i przeciągiem.

— Pójdę nam zamówić to curry. — Zaproponowałem i ponownie dzisiejszego dnia nie czekając na zgodę towarzysza, zrobiłem tak, jak powiedziałem, udałem się do lady, zamawiając nam po porcji curry, na które w końcu przyszliśmy. Kiedy dostałem informację zwrotną, że czas oczekiwania na danie to około piętnastu minut, wróciłem do stolika, informując o tym Ozyrysa. — Musimy chwilę poczekać, ale skoro to ma być najlepsze curry w mieście to chyba warto, co? — Zaśmiałem się delikatnie, na co chłopak również się uśmiechnął i pokiwał lekko głową. — Może po obiedzie przejdziemy się kawałek przez miasto? — Spytałem, wyglądając na chwilę przez okno, mój wzrok jednakże szybko powrócił do mojego rozmówcy. — Zdaje się, że później ma być ulewa, chociaż na razie się na to nie zapowiada. — Zauważyłem spokojnym tonem, deszcz mi wcale nie przeszkadzał, ba nawet go lubiłem, mimo że moje włosy zamieniały się przez niego w istny chaos z powodu kręcenia się. Kiedy myślami przy włosach już byłem, sięgnąłem mimowolnie do nich ręką, chcąc je poprawić, zdając sobie nagle sprawę, że już nie są związane. — Musiałem gdzieś po drodze zgubić wstążkę. — Powiedziałem z lekkim, rozbawionym westchnieniem. Zdziwiłem się, że tego wcześniej nie zauważyłem, jednak nie było to teraz już takie ważne. — To co, zgodzisz się na spacer? — Spoglądałem spokojnie na Ozyrysa, mając nadzieję, że się na to zdecyduje.
W końcu mieliśmy jeszcze przed sobą cały dzień do zagospodarowania, więc nie widziałem powodów, aby nie spędzić go razem. Zwłaszcza że wydawało mi się, że chłopak coraz chętniej i więcej rozmawia, w jakiś sposób przyzwyczaja się do mojej często dość męczącej obecności.

Ozyrys? Przepraszam, że tak długo i dość krótko. ;-;